Η Αργοναυτική εκστρατεία

 

Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

 Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις 28/06/2019

Πολλές είναι οι μέρες που αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσα τα δεινά που μαστίζουν αυτή την πανέμορφη χώρα, γιατί η κακοδαιμονία μας συνεχίζεται επί χρόνια και γιατί δεν γίνεται τίποτα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Πλησιάζοντας σε άλλη μία εκλογική αναμέτρηση, είναι λογικό αυτές οι απορίες μου να εντείνονται και θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

 Ξεκινώντας έχω την εντύπωση πως δεν καταφέραμε ποτέ να ωριμάσουμε σαν έθνος μετά την απελευθέρωσή μας και το ξεκίνημα της νέας ελληνικής ιστορίας. Ο τρόπος που είχαμε μάθει να ζούμε και να δουλεύουμε (είναι πολλά τα 400 χρόνια σκλαβιάς όντως), να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε στις καταστάσεις,  αφομοιώθηκε κατά μία έννοια μέσα μας και τελικά κατέστη πολύ δύσκολο να επιτευχθεί μία δημιουργική επανεκκίνηση.

Να αναφερθούμε όμως στην τήρηση των νόμων. Σαφέστατα οι πρόγονοί μας πέρασαν απεχθέστατα χρόνια, δυσκολίες που εμείς ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε στη σημερινή εποχή. Στα πλαίσια αυτά αναγκάστηκαν να αντισταθούν και φυσικά να επαναστατήσουν, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να αντιδράσουν στην υπερβολική φορολογία και στις κατάφωρες αδικίες των κατά τόπους δυναστών. Δυστυχώς όμως ο τρόπος αυτός αντίδρασης δεν κατέστη δυνατόν να αλλάξει μετά από τις πρώτες προσπάθειες ορθοπόδησης του Νεοελληνικού Κράτους.  Η διάχυτη ανομία η οποία μας ακολουθεί ακόμα και σήμερα υπονομεύει καθημερινά το κράτος δικαίου και πολλές φορές αναγκάζει τον πολίτη να προβεί και αυτός σε παρανομίες στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Από την άλλη πλευρά, για πολλούς ανθρώπους αυτό είναι καθημερινή νοοτροπία. “Αφού ο γείτονάς μου παρανομεί, γιατί να μην το κάνω και εγώ, κορόιδο είμαι;”. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε πως η τήρηση των κανόνων και των νόμων που ψηφίζονται από το ελληνικό κοινοβούλιο είναι ένα θέμα προαιρετικό, ένα ζήτημα που πότε μας αφορά και πότε δεν μας αφορά, ανάλογα με το τι μας βολεύει. Επίσης, η ταχύτητα με την οποία εκδικάζονται υποθέσεις δημιουργεί ένα κλίμα αρνησιδικίας το οποίο με τη σειρά του καλλιεργεί την ατιμωρησία. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σαν λαός δεν έχουμε τη νοοτροπία των συμβιβασμών, αλλά αντίθετα φημιζόμαστε για τη δικομανία μας. Εδώ ακριβώς είναι που θα παραθέσω τη δεύτερη σκέψη μου.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, από την αρχαία Ελλάδα ακόμη, τα γονίδιά μας έχουν μέσα πολύ ισχυρό το ένστικτο του ατομικισμού το οποίο δυστυχώς στις μέρες μας συνοδεύεται και από την αποποίηση των ευθυνών. Στο παραπάνω κλίμα ανομίας που περιγράφηκε και με επιχείρημα το συλλογικό καλό, κανείς δεν φέρει τελικά ευθύνη για τίποτα. Κανέναν και καμία δεν αφορούν οι συνέπειες για ό,τι γίνεται  και όλοι μας και όλες μας είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Στην προσπάθειά μας να προστατέψουμε το άτομό μας, είμαστε ικανοί να βάλουμε φωτιά στο σπίτι του γείτονα ή να του σκοτώσουμε την κατσίκα, μόνο και μόνο για να νιώσουμε εμείς καλύτερα ή και επειδή αυτό θεωρούμε δίκαιο. Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί πως μέσα από το γενικότερο καλό μπορεί ο καθένας μας ατομικά να προοδεύσει. Σε αντίθετη περίπτωση, όσο και λαμπροί χαρακτήρες να είμαστε, θα μένουμε στην αφάνεια. Η κουλτούρα της συνεργασίας όμως απαιτεί και αυτή υψηλό επίπεδο και χρόνια καλλιέργεια. Μπορεί το πρώτο τα τελευταία χρόνια να το προσεγγίζουμε, καθώς μειώνεται όλο και περισσότερο ο αναλφαβητισμός, όμως το δεύτερο φαίνεται ακόμα πως δεν έχει ωριμάσει μέσα μας, καθώς συνέφερε τους κατακτητές μας να είμαστε πάντα διαιρεμένοι και ποτέ ενωμένοι. Με βάση αυτό δεν είναι παράξενο που χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος που μπήκαν μαζί μας στα μνημόνια αποχώρησαν από αυτά πολύ νωρίτερα.... Το πολιτικό μας προσωπικό και το κράτος είναι κατ’ επέκταση μία μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό είναι και το ζήτημα της παιδείας. Ενώ βλέπουμε ανθρώπους να μορφώνονται, να σπουδάζουν και να αποκτούν πτυχία και μεταπτυχιακά όλο και περισσότερο, την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι απέχουμε από τις βασικές αρχές ενός ηθικού και ολοκληρωμένου ανθρώπου ο οποίος έχει εκπαιδευτεί να σέβεται και να ζει μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Αυτό συνδέεται βέβαια άμεσα και με τον ατομικισμό που αναφέραμε παραπάνω.  Δε μας ενδιαφέρει αν θα πετάξουμε το σκουπίδι μας κάτω, αν θα καπνίσουμε ενώ δεν επιτρέπεται, αν θα περάσουμε με κόκκινο ή δε βάλουμε ζώνη, αν πιούμε και πάρουμε το τιμόνι, αν παρκάρουμε στη θέση των αναπήρων, αν δεν φοράμε κράνος στο μηχανάκι, αν δεν βάζουμε ζώνη στο παιδί μας και αν, αν, αν… 

Όλα αυτά δείχνουν ότι μπορεί να βγάζουμε μορφωμένους ανθρώπους από τα πανεπιστήμιά μας, χωρίς βασικές αρχές όμως.  Ουσιαστικά νομίζουμε πως όλα αυτά επηρεάζουν εμάς προσωπικά και κανέναν άλλον, αλλά η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Κάθε μία από τις παραπάνω πράξεις επηρεάζει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό και τους συνανθρώπους μας. Από την πλαστική σακούλα που θα πετάξουμε και θα περάσει στην τροφική αλυσίδα, μέχρι το ατύχημα που θα πάθουμε με το μηχανάκι και θα επιβαρύνει το ασφαλιστικό μας σύστημα, όλα αυτά είναι ένας κρίκος, που πρώτα από όλα φυσικά αφορούν τη ζωή μας, αλλά και σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των παιδιών μας.

 Πολλοί νέοι και νέες προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο πάνω σε αυτά τα ζητήματα και βλέπουμε να δημιουργούνται πολλά κινήματα και στη χώρα μας και παγκοσμίως τα οποία έχουν σαν σκοπό  να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τις επιπτώσεις των πράξεών μας επάνω στο κοινωνικό σύνολο. Όμως όπως λέει και ο τίτλος, και ιδιαίτερα στη χώρα μας αυτές οι περιπτώσεις είναι εξαιρέσεις, μεμονωμένα χελιδόνια τα οποία μπορεί να σηματοδοτούν μία άνοιξη η οποία όμως είναι ακόμη πολύ μακριά. Μία άνοιξη που αν δεν έρθει πρώτα στα σχολεία μας, δε θα έρθει ποτέ και στην κοινωνία μας. Μία άνοιξη που εμείς οι δάσκαλοι έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε τα παιδιά να μυρίσουν και να απολαύσουν τα ευεργετήματά της,  τα οποία στο κάτω-κάτω θα περάσουν  στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους βάζοντας τη σφραγίδα και αποτελώντας το εχέγγυο για ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΡΙΨΗΦΙΟΙ 2

 ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΑΣΚΗΣΗΣ

Δοκιμασία Ιστορίας: Η Επιστροφή του Θησέα

ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ

Πελίας και Ιάσονας

Μια σύντομη αφήγηση (≈3 λεπτά) για την αρχή της Αργούς: πώς ο Ιάσονας φύλαξε μυστικά στο Πήλιο, το μονοσάνδαλο που προκάλεσε τον Πελία, η αποστολή για το Χρυσόμαλλο Δέρας και οι Αργοναύτες. Ιδανικό για μαθητές Γυμνασίου — απλό, γρήγορο και εκπαιδευτικό. Παράλληλα: Χείρων, Ήρα, Αθηνά, Άργος, Συμπληγάδες πέτρες και το ταξίδι προς την Κολχίδα. Υπότιτλοι: Ελληνικά.

Φυσικά και μπορεί να υπάρξει τεχνολογική εξάρτηση

Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις 22/10/2021

 Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)

Τα τελευταία χρόνια, και μέσα στο κύμα της πανδημίας, η χρήση των τεχνολογικών μέσων πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Μικρά παιδιά από την ηλικία του νηπιαγωγείου ακόμα ήρθαν σε επαφή με τα νέα επιτεύγματα σύγχρονης τεχνολογικής επανάστασης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν αποτελεί κάτι το οποίο είναι αρνητικό. Αντίθετα, μέσα σε μία εποχή απομόνωσης και αποξένωσης ήταν ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους, τους φίλους μας και τους συμμαθητές μας ή τις συμμαθήτριές μας και τους δασκάλους μας. Η τεχνολογία, όπως και όλα τα δημιουργήματα του ανθρώπου, αποτελούν εργαλεία που μπορεί να έχουν διττή χρήση στη ζωή μας.

Δυστυχώς παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια πως πληθαίνουν τα συμπτώματα εξάρτησης μικρών παιδιών από ηλεκτρονικές συσκευές. Μαθητές και μαθήτριες που από πολύ νωρίς χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να έχουν την απαραίτητη ωριμότητα, που επισκέπτονται ακατάλληλες ιστοσελίδες και που περνούν πάνω από 8 και 10 ώρες την ημέρα σε μία συσκευή, παρουσιάζουν αντιδράσεις ανάλογες με αυτές των εξαρτησιογόνων ουσιών όταν απομακρύνονται από αυτή. Τσιρίδες, κλάματα, χτυπήματα και διάφορες εμμονές είναι τα συμπτώματα που μπορούν να μας χτυπήσουν το καμπανάκι.

Λύση φυσικά δεν είναι να αφήσουμε τα παιδιά να βρεθούν εκτός τόπου και χρόνου ή ηλεκτρονικά αναλφάβητα. Λύση είναι να είμαστε δίπλα τους κατά τη διάρκεια χρήσης αυτών των συσκευών, να τους καθοδηγούμε πώς θα τις χρησιμοποιούν σωστά (παράδειγμα μέσα από εκπαιδευτικά παιχνίδια, σκάκι, παιχνίδια ενδυνάμωσης του μυαλού και ούτω καθεξής) και, όταν παρατηρούμε ότι παρουσιάζεται κάποια από τα παραπάνω γεγονότα, να λαμβάνουμε άμεσα μέτρα ακόμα και αν αυτό απαιτεί να στερηθούν για κάποιο διάστημα την αγαπημένη τους συσκευή.

Πρόκειται για ένα στοίχημα πολύ δύσκολο για τους γονείς, καθώς πολλές φορές είτε δεν υπάρχει χρόνος για να γίνει αυτό, είτε δεν έχουν ιδέα πώς να χειριστούν τις τεχνολογικές συσκευές που νιώθουν ότι έρχονται από μία άλλη εποχή, είτε θέλουν να ξεκουραστούν και επιτρέπουν στα παιδιά να ασχοληθούν με οτιδήποτε θέλουν σε μία οθόνη μόνο και μόνο για να κάνουν ησυχία.

Όταν λοιπόν χαθεί ο έλεγχος, δύσκολα ανακτάται. Φτάνουμε στην εφηβεία και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Χαζά παιχνίδια, ακατάλληλες σκηνές και ακατάλληλες πράξεις, γίνονται παραδείγματα προς μίμηση οδηγώντας και δημιουργώντας γενιές αποχαυνωμένες και καταθλιπτικά μεγαλωμένες. Νεαροί που κατουριούνται πάνω τους για μία θέση στο παιχνίδι, ακριβώς όπως κάνουν και οι άρρωστοι τζογαδόροι στο καζίνο, νεαροί και νεαρές που ξυπνούν στις 3:00 τα ξημερώματα για να μην τους καταστρέψουν τα κάστρα, νεαροί και νεαρές που έχουν σαν πρότυπο αυτούς και αυτές που με το photoshop προβάλλονται σαν τέλειοι-ες μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πόσο βάρος μπορεί να αντέξει άραγε μία παιδική και εφηβική ψυχή;

Τα χρόνια της αθωότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τα μονοπάτια της αρετής και της κακίας που ο Ηρακλής βρήκε μία φορά μπροστά του, οι νέοι και οι νέες μας τα συναντάνε καθημερινά. Αν δεν τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν τον δρόμο της τεχνολογικής Αρετής, τότε μπροστά τους ανοίγεται μία άβυσσος που οι σειρήνες της είναι τόσο γλυκές που ακόμα και εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα πολλές φορές να τις απαρνηθούμε. Ναι λοιπόν στη χρήση της τεχνολογίας, αλλά με μέτρο, σωστή οριοθέτηση και καθοδήγηση μέχρι να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας.