Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)
Το σημερινό άρθρο αφορά στο πώς θα πρέπει να αντιδρούμε όταν βρεθούν στον δρόμο μας άνθρωποι περίεργοι, ανόητοι, κυκλοθυμικοί, φαντασιόπληκτοι και ίσως σχιζοφρενείς.
Όπως είναι λογικό, σε έναν πλανήτη με 8 δισεκατομμύρια άτομα και πάνω θα υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι θα δυσκολεύονται πάρα πολύ στις κοινωνικές τους σχέσεις και οι οποίοι δεν θα λειτουργούν σύμφωνα με όσα θεωρούμε οι περισσότεροι από εμάς φυσιολογικά. Μπορούμε να παρομοιάσουμε την όλη κατάσταση με κάποιες παρτίδες υπολογιστών οι οποίες έχουν πρόβλημα με το λογισμικό τους. Εσείς τι θα κάνατε σε αυτή την περίπτωση; Τι θα κάνατε αν βρισκόταν ένα τέτοιος άνθρωπος στο διάβα σας;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιδράσει κάποιος. Για εμένα ο πιο ενδεδειγμένος είναι η αδιαφορία. “Άσε τον τρελό στην τρέλα του”, που λέει και το λαϊκό άσμα. Βέβαια μερικές φορές αυτό πραγματικά είναι ένας άθλος. Όταν κάποιος ξεπεράσει τα όρια, τότε βάζει σε μεγάλη δοκιμασία τα δικά μας όρια αντοχής. Σε αυτή την περίπτωση θα φανεί το κατά πόσο είμαστε στωικοί και έχουμε τεράστια εσωτερικά αποθέματα αυτοσυγκράτησης. Σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον από το οποίο περιτριγυριζόμαστε. Αν αυτό μας οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και μας δυναμιτίζει ακόμα περισσότερο, αντί να μας ηρεμεί, τότε το δικό μας έργο αυτοσυγκράτησης δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.
Ποια είναι όμως τα όρια τα οποία δεν πρέπει να ξεπεραστούν; Όταν κάποιος μας επιτεθεί αναίτια και μας συκοφαντήσει ακραία χωρίς λόγο, πρέπει να δούμε το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τι συνέπειες έχει αυτό σε εμάς. Αν το πει τυπικά σε κάποιους φίλους ή το γράψει προσωπικά οφείλουμε να είμαστε σαφώς αναίσθητοι. Αν το πράγμα ξεφύγει και γενικευτεί και τεθεί σε κίνδυνο η προσωπική μας και οικογενειακή μας γαλήνη, τότε ο δρόμος της δικαιοσύνης είναι μονόδρομος. Σε καμιά περίπτωση η αυτοδικία ή η προσωπική επίθεση δε θα μας ωφελήσει. Αυτό είναι λογικό καθώς με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν στέκει καλά στα μυαλά του δεν μπορείς να βγάλεις ποτέ άκρη. Επίσης ελλοχεύει ο κίνδυνος, αν επιτεθούμε και εμείς, να μας γυρίσει μπούμεραγκ η όλη κατάσταση και να χάσουμε το δίκιο μας.
Στο κάτω κάτω της γραφής πρέπει να σκεφτόμαστε και λίγο με ενσυναίσθηση. Μιλάμε για ένα άτομο σαφώς διαταραγμένο το οποίο πιθανότατα χρειάζεται και ψυχιατρική βοήθεια. Οπότε οφείλουμε να κάνουμε υπομονή μέχρι ενός σημείου. Τα συμπτώματα τα οποία δίνουν το στίγμα μιας τέτοιας κατάστασης είναι πολλά και θα τα αναγνωρίσετε εύκολα. Πιθανότατα θα συναντήσετε τέτοια άτομα κάποια στιγμή στη ζωή σας. Δε θα είναι πολλά. Θα είναι σπάνια. Ωστόσο εάν είστε υποχρεωμένοι να συναναστρέφεστε καθημερινά με ένα τέτοιο άτομο, τότε οι επιλογές στενεύουν και τα περιθώρια υπομονής γίνονται ασφυκτικά. Αυτό βέβαια είναι θέμα τύχης και κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.
Αν τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά, η αναφορά στην αστυνομία, τα ασφαλιστικά μέτρα και τα εξώδικα είναι ίσως η πρώτη επιλογή άμυνας. Αν η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται, σαφώς πρέπει να κάνετε ό,τι είναι απαραίτητο, ώστε να μπει ένα φρένο στον κατακερματισμό και στη διάλυση της ζωής σας. Σαφώς πρέπει να απομακρυνθεί από κοντά σας το άτομο που σας παρενοχλεί, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, ώστε να είστε αποτελεσματικοί τόσο στο οικογενειακό όσο και στο επαγγελματικό σας περιβάλλον. Οι περιπτώσεις που θα φτάσουν σε αυτό το σημείο είναι αρκετά σπάνιες και οι περισσότερες σταματάνε συνήθως στα πρώτα στάδια μετά τα πρώτα βήματα που περικλείουν το μήνυμα: “Ως εδώ και μη παρέκει”.
Ελπίζω και εύχομαι όλοι μας να μην συναντήσουμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις στη ζωή μας και, αν αυτό ποτέ συμβεί, να έχουμε εσωτερικά αποθέματα δύναμης και τη νοημοσύνη να αντιδράσουμε με βάση τα όσα προαναφέρθηκαν. Καλή δύναμη λοιπόν και να λέτε πάντα από μέσα σας τη φράση “ Η μόνη μου διαφορά με έναν τρελό είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός…”
.jpg)
