ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Τρίτη 22 Απριλίου 2025

Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι

  Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)




Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 

Η ανθρώπινη εμπειρία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το λάθος. Από τα πρώτα μας αβέβαια βήματα ως παιδιά, μέχρι τις πιο σύνθετες αποφάσεις της ενήλικης ζωής μας, τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Πολλοί τα φοβούνται, τα κρύβουν ή ντρέπονται γι' αυτά. Κι όμως, αν αλλάξουμε οπτική, θα διαπιστώσουμε πως τα λάθη δεν είναι απλώς παρεκκλίσεις από τον "σωστό" δρόμο, αλλά πολύτιμοι δάσκαλοι που μας οδηγούν στην εξέλιξη, τη γνώση και τελικά, στο να γίνουμε καλύτεροι.

Η φράση "μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε" δεν είναι απλώς ένα κλισέ. Είναι μια βαθιά αλήθεια που διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής μας. Το κλειδί βρίσκεται όχι στο να αποφύγουμε τα λάθη πάση θυσία –κάτι πρακτικά αδύνατο– αλλά στο πώς τα διαχειριζόμαστε όταν συμβούν. Η αναγνώριση, η ανάλυση και η εξαγωγή συμπερασμάτων από τα σφάλματά μας είναι η διαδικασία που μετατρέπει την αποτυχία σε μάθημα και την εμπειρία σε σοφία.

Σπουδαίοι άνθρωποι, μεγάλα λάθη:

Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που θεωρούμε σήμερα "μεγάλους", οι οποίοι όμως γνώρισαν την αποτυχία και έκαναν σημαντικά λάθη πριν φτάσουν στην επιτυχία.

  • Ο Τόμας Έντισον, προσπαθώντας να εφεύρει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα, λέγεται ότι απέτυχε χιλιάδες φορές. Όταν τον ρώτησαν πώς ένιωθε με τόσες αποτυχίες, απάντησε ότι δεν απέτυχε, απλώς ανακάλυψε 10.000 τρόπους που δεν λειτουργούσαν. Η επιμονή του και η ικανότητά του να βλέπει κάθε "λάθος" ως βήμα προόδου τον οδήγησαν τελικά στην επιτυχία.
  • Ο Στηβ Τζομπς απολύθηκε από την Apple, την εταιρεία που ο ίδιος συνίδρυσε. Αυτό που φάνταζε ως η απόλυτη επαγγελματική καταστροφή, ο ίδιος το περιέγραψε αργότερα ως "το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να του συμβεί", καθώς του έδωσε την ελευθερία να πειραματιστεί (ιδρύοντας τις NeXT και Pixar) και να επιστρέψει στην Apple με νέες ιδέες που την αναγέννησαν. Το "λάθος" της απομάκρυνσής του λειτούργησε ως καταλύτης για νέα δημιουργικότητα.

Λάθη στην Οικονομία:

Η οικονομική ιστορία είναι επίσης διάσπαρτη από λάθη, κρίσεις και αποτυχίες. Η Μεγάλη Ύφεση του 1929 ή η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν αποτέλεσμα συσσωρευμένων λαθών, λανθασμένων εκτιμήσεων και υπερβολικού ρίσκου. Ωστόσο, αυτές οι οδυνηρές περίοδοι οδήγησαν σε σημαντικές αλλαγές:

  • Θεσπίστηκαν νέοι κανονισμοί και εποπτικοί μηχανισμοί (π.χ., ενίσχυση τραπεζικής εποπτείας, κανόνες διαφάνειας) για να αποτραπεί η επανάληψη παρόμοιων συστημικών λαθών.
  • Οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές έμαθαν (ή θα έπρεπε να μάθουν) για τη σημασία της διαχείρισης κινδύνου και της βιώσιμης ανάπτυξης.
  • Ακόμα και η αποτυχία μιας μεμονωμένης επιχείρησης, αν και επώδυνη για τους εμπλεκόμενους, μπορεί να διδάξει πολύτιμα μαθήματα για μελλοντικά εγχειρήματα.

Λάθη στην Εκπαίδευση:

Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι κατεξοχήν πεδίο όπου τα λάθη όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά είναι και απαραίτητα.

  • Ένα παιδί που μαθαίνει να γράφει ή να κάνει πράξεις, αναπόφευκτα θα κάνει λάθη. Η διόρθωση από τον δάσκαλο ή τον γονιό δεν είναι τιμωρία, αλλά καθοδήγηση. Μέσα από το λάθος, το παιδί κατανοεί τον κανόνα, τη σωστή διαδικασία.
  • Η μέθοδος "δοκιμής και πλάνης" (trial and error) είναι θεμελιώδης στη μάθηση. Επιτρέπει στον μαθητή να πειραματιστεί, να δει τι δεν λειτουργεί και γιατί, οδηγώντας τον σε βαθύτερη κατανόηση.
  • Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ενθαρρύνει την προσπάθεια χωρίς να "τιμωρεί" το λάθος, καλλιεργεί την περιέργεια, την κριτική σκέψη και την ανθεκτικότητα.

Λάθη που οδήγησαν την ανθρωπότητα μπροστά:

Μερικές από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία προήλθαν από λάθη ή τυχαία γεγονότα που αρχικά φάνηκαν ασήμαντα ή λανθασμένα.

  • Η ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Αλεξάντερ Φλέμινγκ έγινε όταν παρατήρησε ότι μούχλα (που θεωρητικά ήταν "λάθος" - μόλυνση) είχε καταστρέψει τα βακτήρια σε ένα τρυβλίο Πετρί που είχε ξεχάσει. Αντί να αγνοήσει το "λάθος", το μελέτησε, οδηγώντας σε μια επανάσταση στην ιατρική.
  • Τα Post-it notes (αυτοκόλλητα σημειώσεων) προέκυψαν από μια "αποτυχημένη" προσπάθεια δημιουργίας μιας πανίσχυρης κόλλας. Η κόλλα που προέκυψε ήταν αδύναμη και μπορούσε να ξεκολλήσει εύκολα, ένα "λάθος" που βρήκε μια εντελώς νέα, απρόσμενη εφαρμογή.

Τα λάθη που δεν συγχωρούν:

Είναι σημαντικό, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε ότι δεν διορθώνονται όλα τα λάθη και δεν προσφέρουν όλα την ευκαιρία για μάθηση – τουλάχιστον όχι για αυτόν που τα διαπράττει. Υπάρχουν λάθη με μη αναστρέψιμες, ακόμη και θανατηφόρες συνέπειες.

  • Το παράδειγμα του δηλητηριώδους μανιταριού είναι χαρακτηριστικό. Στα αρχαία χρόνια, ή και σήμερα αν κάποιος δεν έχει γνώση, η δοκιμή ενός άγνωστου μανιταριού από περιέργεια ή άγνοια θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο. Αυτό είναι ένα λάθος από το οποίο ο ίδιος ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να μάθει. Η γνώση εδώ μεταδίδεται από την παρατήρηση των τραγικών συνεπειών σε άλλους ή από τη συσσωρευμένη εμπειρία της κοινότητας.
  • Παρόμοια, λάθη στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, η αλόγιστη έκθεση σε κίνδυνο χωρίς προφυλάξεις, ή η λανθασμένη χρήση επικίνδυνων ουσιών μπορεί να έχουν οριστικές, τραγικές καταλήξεις.

Αυτά τα παραδείγματα υπογραμμίζουν τη σημασία της προσοχής, της γνώσης και της μάθησης από την εμπειρία των άλλων, ειδικά σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου.

Συμπέρασμα:

Τα λάθη είναι κομμάτι της ανθρώπινης συνθήκης. Αντί να τα φοβόμαστε, ας τα αγκαλιάσουμε ως ευκαιρίες. Ας καλλιεργήσουμε την ταπεινότητα να τα αναγνωρίζουμε, το θάρρος να τα αναλύουμε και τη σοφία να μαθαίνουμε από αυτά. Είτε πρόκειται για την προσωπική μας ζωή, την καριέρα μας, την εκπαίδευση ή την κοινωνία στο σύνολό της, η πρόοδος έρχεται μέσα από την κατανόηση και την υπέρβαση των ατελειών μας. Κάθε λάθος, όταν το αντιμετωπίζουμε σωστά, είναι ένα σκαλοπάτι προς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και του κόσμου μας.


Πέμπτη 17 Απριλίου 2025

Η Ανάσταση στη ζωή μας πάντοτε έρχεται ακόμη κι αν αργεί...

  Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)




Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 

Η λέξη "Ανάσταση" φέρνει συνήθως στον νου τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Όμως, πέρα από τη θρησκευτική της διάσταση, η Ανάσταση είναι μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, μια αλήθεια που διατρέχει τις ζωές όλων μας, συχνά με τρόπους που δεν αναγνωρίζουμε αμέσως. Είναι η υπόσχεση ότι μετά από κάθε σκοτάδι, όσο πυκνό κι αν φαίνεται, υπάρχει πάντα η αυγή. Είναι η βεβαιότητα ότι η ελπίδα μπορεί να ανθίσει ξανά, ακόμη και στα πιο άνυδρα εδάφη της ψυχής μας.

Η ζωή, στη διαδρομή της, μας φέρνει αντιμέτωπους με ποικίλες μορφές "θανάτου". Δεν μιλάμε απαραίτητα για τον βιολογικό θάνατο, αλλά για τους μικρούς ή μεγάλους τερματισμούς που βιώνουμε: το τέλος μιας σχέσης, η απώλεια μιας εργασίας, η διάψευση μιας προσδοκίας, η αποτυχία ενός ονείρου, η περίοδος της βαθιάς θλίψης ή της απόγνωσης. Αυτές οι στιγμές μοιάζουν συχνά με έναν "τάφο", ένα μέρος σκοτεινό και κρύο, όπου νιώθουμε παγιδευμένοι, ανήμποροι να δούμε φως. Η απογοήτευση, ο φόβος, η αίσθηση της ματαιότητας μπορεί να μας κυριεύσουν, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει για πάντα.

Κι όμως, η εμπειρία και η ιστορία – τόσο η συλλογική όσο και η προσωπική – μας διδάσκουν το αντίθετο. Μέσα από τις στάχτες της δυσκολίας, γεννιέται συχνά μια απρόσμενη δύναμη. Η "Ανάσταση" στη ζωή μας έρχεται όταν βρίσκουμε το κουράγιο να σηκωθούμε μετά από μια πτώση, όταν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε ξανά. Έρχεται όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθήσει την απώλεια, αλλά στη συνέχεια ανοίγουμε την καρδιά μας σε νέες δυνατότητες. Είναι η στιγμή που η απελπισία δίνει τη θέση της στην αποδοχή και η αποδοχή στη δράση. Είναι η ανακάλυψη νέων ενδιαφερόντων, η δημιουργία νέων σχέσεων, η εύρεση ενός νέου νοήματος ή σκοπού, ακόμα και μέσα από τον πόνο. Αυτή είναι η δική μας, προσωπική Ανάσταση: η αναγέννηση, η ανανέωση, η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως.

Το σημαντικότερο μήνυμα, ωστόσο, βρίσκεται στη φράση "ακόμη κι αν αργεί". Η διαδικασία της επούλωσης και της αναγέννησης σπάνια είναι άμεση ή γραμμική. Απαιτεί χρόνο, υπομονή, ανθεκτικότητα και, πολλές φορές, πίστη. Πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στη ροή της ζωής ή, για κάποιους, σε μια ανώτερη δύναμη. Υπάρχουν περίοδοι που νιώθουμε στάσιμοι, που η πρόοδος μοιάζει αόρατη. Αλλά όπως ο σπόρος που περιμένει υπομονετικά κάτω από το χώμα για να βλαστήσει την άνοιξη, έτσι και η δική μας εσωτερική δύναμη συχνά επωάζεται στο σκοτάδι, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Η καθυστέρηση δεν σημαίνει άρνηση. Σημαίνει ότι η διαδικασία είναι σε εξέλιξη, ότι οι ρίζες δυναμώνουν πριν εμφανιστεί ο βλαστός.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, αυτή την αλήθεια στην καρδιά μας: η Ανάσταση, με τις πολλαπλές της μορφές, είναι μια θεμελιώδης αρχή της ύπαρξης. Είναι η αέναη κίνηση από τη δυσκολία στην υπέρβαση, από τη θλίψη στη χαρά, από το τέλμα στην πρόοδο. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές μας ώρες, ας θυμόμαστε ότι η δυνατότητα για ένα νέο ξεκίνημα υπάρχει πάντα. Η Ανάσταση στη ζωή μας πάντοτε έρχεται. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά για να την αναγνωρίσουμε και την υπομονή να την περιμένουμε, γνωρίζοντας ότι, τελικά, το φως θα διαδεχθεί το σκοτάδι.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2025

Αυτό το Πάσχα φροντίστε να σας μείνει αξέχαστο

  Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)




Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 


Αυτές τις μέρες, η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με μια ιδιαίτερη προσμονή. Η άνοιξη έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή της, τα λουλούδια ανθίζουν και ο ήλιος ζεσταίνει απαλά την ψυχή μας. Όμως, πάνω από όλα, στον αέρα πλανιέται η μυρωδιά του Πάσχα, μιας γιορτής βαθιά ριζωμένης στην καρδιά της ελληνικής παράδοσης.

Για εμάς, το Πάσχα δεν είναι απλώς μια αργία. Είναι μια περίοδος γεμάτη ήθη και έθιμα που περνούν από γενιά σε γενιά, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν. Από το βάψιμο των αυγών και το ψήσιμο των τσουρεκιών, μέχρι τις συγκινητικές λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας, κάθε στιγμή είναι γεμάτη συμβολισμούς και έντονα συναισθήματα.

Και φτάνει η στιγμή της Ανάστασης, το κορυφαίο γεγονός που σηματοδοτεί τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Η χαρά που πλημμυρίζει τις καρδιές μας καθώς ακούγεται το "Χριστός Ανέστη" είναι απερίγραπτη. Είναι μια στιγμή που ενώνει τους ανθρώπους, διαλύει τις αποστάσεις και φέρνει στην επιφάνεια το πανανθρώπινο μήνυμα της ελπίδας και της αναγέννησης.

Ακολουθεί το πασχαλινό τραπέζι, με το παραδοσιακό αρνί να σιγοψήνεται στη σούβλα, σκορπίζοντας αρώματα που μας θυμίζουν παιδικές αναμνήσεις και οικογενειακές συγκεντρώσεις. Όμως, πέρα από το γιορτινό φαγοπότι, ας μην ξεχνάμε τη βαθιά πνευματική σημασία αυτών των ημερών. Ας θυμηθούμε την ταπεινότητα του Επιταφίου και την θυσία που οδήγησε στην Ανάσταση.

Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμή με όλη μας την ψυχή. Ας αφήσουμε στην άκρη τις έγνοιες και τις σκοτούρες της καθημερινότητας και ας επικεντρωθούμε στην ουσία της γιορτής: την αγάπη, την αλληλεγγύη και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Εύχομαι ολόψυχα αυτό το Πάσχα να σας χαρίσει στιγμές χαράς, ηρεμίας και οικογενειακής θαλπωρής. Η Ανάσταση του Κυρίου να φωτίσει τις καρδιές σας και να γεμίσει τη ζωή σας με ευλογία. Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση!

Τετάρτη 9 Απριλίου 2025

Το κλίμα της Ευρώπης και οι δραστηριότητές της

 

Διαδραστική δραστηριότητα που δημιούργησαν οι μαθητές -τριες της Στ΄1 τάξης στο μάθημα της Γεωγραφίας (2024-2025) . 

Τρίτη 8 Απριλίου 2025

Δελφίνια ήχος (Dolphins sound)

 

Κάθε παιδί στο σχολείο κρύβει και μια δική του προσωπική ιστορία

  Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)




Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 

Μπαίνεις στην αυλή του σχολείου κάθε πρωί και βλέπεις ένα μωσαϊκό από παιδικές φωνές, τρεξίματα και γέλια. Μια θάλασσα από μικρά πρόσωπα, καθένα με τη δική του ξεχωριστή εμφάνιση, το δικό του μοναδικό στυλ. Μπορείς εύκολα να τα κατηγοριοποιήσεις: ο ζωηρός, ο ήσυχος, ο καλλιτεχνικός, ο αθλητικός. Όμως, πίσω από κάθε παιδί, πίσω από κάθε χαμόγελο ή μουρμούρισμα, κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος, μια προσωπική ιστορία που σπάνια έχουμε την ευκαιρία ή την περιέργεια να ανακαλύψουμε.

Σκεφτείτε το κορίτσι που κάθεται στην τελευταία σειρά και φαίνεται πάντα απορροφημένο στις σκέψεις του. Ίσως στο σπίτι να φροντίζει τον μικρότερο αδερφό της, ενώ οι γονείς της δουλεύουν σκληρά. Ή μπορεί να ονειρεύεται να γίνει μια διάσημη χορεύτρια και κάθε ελεύθερη στιγμή να την περνάει εξασκώντας τις φιγούρες της.

Φανταστείτε το αγόρι που κάνει συνέχεια αταξίες στην τάξη και δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί. Μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες στην ανάγνωση και να νιώθει απογοήτευση, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του πίσω από την άτακτη συμπεριφορά. Ή ίσως να έχει μόλις μετακομίσει σε μια νέα πόλη και να δυσκολεύεται να κάνει φίλους, νιώθοντας μοναξιά και ανασφάλεια.

Κάθε παιδί κουβαλάει μαζί του τις δικές του χαρές, τις δικές του λύπες, τις δικές του ανησυχίες και τα δικά του όνειρα. Μπορεί να προέρχεται από ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και υποστήριξη, ή να παλεύει με δυσκολίες που εμείς δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Μπορεί να έχει μόλις χάσει τον αγαπημένο του παππού, ή να περιμένει με ανυπομονησία τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό.

Ως ενήλικες, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, έχουμε την ευθύνη να κοιτάξουμε πέρα από την επιφάνεια. Να προσπαθήσουμε να δούμε τον άνθρωπο πίσω από τον μαθητή. Να δείξουμε ενδιαφέρον, να ακούσουμε με προσοχή, να προσφέρουμε κατανόηση και υποστήριξη. Γιατί κάθε παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, έχει μια δική του, μοναδική ιστορία που αξίζει να ακουστεί και να σεβαστεί. Και ίσως, αν αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να την ανακαλύψουμε, να μάθουμε κάτι πολύτιμο για τον κόσμο και για τον εαυτό μας.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2025

Τσερνόμπιλ και καρκίνοι 39 χρόνια μετά

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ;

 Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)




Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 


Καθώς παρακολουθώ τον κόσμο γύρω μου να μεταμορφώνεται με ρυθμούς που κάποτε φάνταζαν επιστημονική φαντασία, μια σκέψη έρχεται συχνά στο μυαλό μου: μαζί με τις τεχνολογίες, τις κοινωνίες και τις αντιλήψεις, αλλάζουμε και εμείς, οι δάσκαλοι;

Θυμάμαι τον εαυτό μου στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Ο μαυροπίνακας και η κιμωλία ήταν οι βασικοί μου σύμμαχοι. Οι πληροφορίες ήταν πιο δύσκολο να βρεθούν και ο ρόλος μας, σε μεγάλο βαθμό, ήταν αυτός του μεταδότη γνώσεων. Σήμερα, τα παιδιά έρχονται στην τάξη με έναν κόσμο πληροφοριών στην παλάμη τους. Η τεχνολογία είναι πανταχού παρούσα και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι νέες γενιές είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που γνωρίσαμε εμείς.

Και κάπου εδώ έρχεται το ερώτημα του τίτλου. Μένουμε άραγε στάσιμοι, προσκολλημένοι σε μεθόδους του παρελθόντος, ή εξελισσόμαστε μαζί με τον κόσμο; Η απάντηση, πιστεύω, δεν είναι μονοδιάστατη.

Βλέπω συναδέλφους να αγκαλιάζουν την τεχνολογία, να πειραματίζονται με νέες παιδαγωγικές προσεγγίσεις, να προσπαθούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των σημερινών μαθητών που συχνά είναι πιο ευαισθητοποιημένοι, πιο ενημερωμένοι αλλά και πιο ευάλωτοι. Βλέπω την αγωνία τους να προετοιμάσουν τα παιδιά για έναν κόσμο που ακόμη δεν γνωρίζουμε.

Ωστόσο, δεν μπορώ να αγνοήσω και τις δυσκολίες. Η ταχύτητα των αλλαγών είναι καταιγιστική. Οι απαιτήσεις αυξάνονται, η γραφειοκρατία πνίγει τον χρόνο που θα θέλαμε να αφιερώσουμε στην ουσιαστική διδασκαλία και η επιμόρφωση συχνά δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες. Υπάρχει μια αίσθηση ότι τρέχουμε διαρκώς πίσω από τις εξελίξεις.

Πιστεύω βαθιά ότι ο ρόλος του δασκάλου παραμένει καθοριστικός, ίσως μάλιστα γίνεται ακόμη πιο σημαντικός σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα και πληροφορίες. Δεν είμαστε πια απλοί μεταδότες γνώσεων, αλλά καθοδηγητές, μέντορες, εμπνευστές. Πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να αναπτύξουν κριτική σκέψη, να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα, να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση και να γίνουν ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες.

Για να το πετύχουμε αυτό, όμως, πρέπει και εμείς να αλλάξουμε. Να είμαστε ανοιχτοί στην καινοτομία, να μην φοβόμαστε να πειραματιστούμε, να μαθαίνουμε διαρκώς και να συνεργαζόμαστε. Χρειαζόμαστε την υποστήριξη της πολιτείας, της κοινωνίας, αλλά και την δική μας εσωτερική κινητοποίηση.

Ο κόσμος αλλάζει, είναι γεγονός. Και εμείς, οι δάσκαλοι, έχουμε την ευθύνη να αλλάξουμε μαζί του. Όχι απλώς για να επιβιώσουμε επαγγελματικά, αλλά για να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα εφόδια που χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν σε αυτόν τον νέο, συναρπαστικό και γεμάτο προκλήσεις κόσμο. Η ερώτηση του τίτλου δεν είναι ρητορική. Είναι μια διαρκής πρόκληση και μια υπόσχεση για εξέλιξη. Και εμείς, οι δάσκαλοι, οφείλουμε να ανταποκριθούμε.

Κυριακή 6 Απριλίου 2025

Οι Δασμοί ως Οικονομικό Εργαλείο: Μια Ιστορία Αποτυχημένων Υποσχέσεων

Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)



Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 
Σε περιόδους οικονομικής αβεβαιότητας ή έντονου διεθνούς ανταγωνισμού, η ιδέα της επιβολής δασμών επανέρχεται συχνά στο προσκήνιο ως μια φαινομενικά απλή λύση για την προστασία της εγχώριας παραγωγής και των θέσεων εργασίας.

Πολιτικά ελκυστικοί, οι δασμοί υπόσχονται την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας έναντι των ξένων ανταγωνιστών. Ωστόσο, μια προσεκτικότερη ματιά στην οικονομική ιστορία και θεωρία αποκαλύπτει μια διαφορετική εικόνα: οι δασμοί, ως εργαλείο οικονομικής πολιτικής, σπάνια αποδίδουν τα προσδοκώμενα οφέλη και συχνά προκαλούν περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι λύνουν.

1. Η Μετακύλιση του Κόστους στον Καταναλωτή:

Η πιο άμεση συνέπεια ενός δασμού είναι η αύξηση της τιμής του εισαγόμενου προϊόντος. Αυτή η αύξηση σπάνια απορροφάται πλήρως από τον ξένο παραγωγό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το κόστος μετακυλίεται στον τελικό καταναλωτή ή στις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν το εισαγόμενο αγαθό ως πρώτη ύλη. Το αποτέλεσμα είναι υψηλότερες τιμές για τους πολίτες, μειωμένη αγοραστική δύναμη και πληθωριστικές πιέσεις, υπονομεύοντας το επίπεδο διαβίωσης αντί να το προστατεύουν.

2. Ο Κύκλος των Αντιποίνων:

Η επιβολή δασμών σπάνια μένει αναπάντητη. Οι εμπορικοί εταίροι που πλήττονται σχεδόν πάντα απαντούν με αντίποινα, επιβάλλοντας δικούς τους δασμούς σε προϊόντα της χώρας που ξεκίνησε την πολιτική προστατευτισμού. Αυτό πλήττει καίρια τους εξαγωγικούς κλάδους, οι οποίοι χάνουν ανταγωνιστικότητα και πρόσβαση σε ξένες αγορές. Έτσι, ενώ ένας κλάδος μπορεί προσωρινά να "προστατεύεται", πολλοί άλλοι υφίστανται σημαντικές ζημιές, οδηγώντας συχνά σε αρνητικό συνολικό ισοζύγιο για την οικονομία. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα εμπορικών πολέμων που κλιμακώθηκαν μέσω αντιποίνων, με χαρακτηριστικότερο ίσως τον νόμο Smoot-Hawley στις ΗΠΑ το 1930, ο οποίος θεωρείται ότι βάθυνε την Παγκόσμια Ύφεση.

3. Μειωμένη Ανταγωνιστικότητα και Καινοτομία:

Όταν οι εγχώριες βιομηχανίες προστατεύονται τεχνητά από τον ξένο ανταγωνισμό μέσω των δασμών, μειώνεται το κίνητρο για βελτίωση της αποδοτικότητας, μείωση του κόστους και επένδυση στην καινοτομία. Η έλλειψη ανταγωνιστικής πίεσης μπορεί να οδηγήσει σε στασιμότητα, με τις προστατευόμενες επιχειρήσεις να υστερούν μακροπρόθεσμα σε σχέση με τους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Αυτό όχι μόνο βλάπτει την ανταγωνιστικότητα της χώρας συνολικά, αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε προϊόντα χαμηλότερης ποιότητας ή υψηλότερου κόστους για τους καταναλωτές σε βάθος χρόνου.

4. Διαταραχή των Εφοδιαστικών Αλυσίδων και Αρνητικό Ισοζύγιο Απασχόλησης:

Στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι εφοδιαστικές αλυσίδες είναι πολύπλοκες και διασυνοριακές. Οι δασμοί σε εισαγόμενα ενδιάμεσα αγαθά αυξάνουν το κόστος παραγωγής για εγχώριες επιχειρήσεις που εξαρτώνται από αυτά, καθιστώντας τες λιγότερο ανταγωνιστικές. Επιπλέον, η υπόσχεση για δημιουργία θέσεων εργασίας στους προστατευόμενους κλάδους συχνά εξανεμίζεται από τις απώλειες θέσεων εργασίας στους εξαγωγικούς κλάδους (λόγω αντιποίνων) και στις βιομηχανίες που χρησιμοποιούν τα ακριβότερα, πλέον, εισαγόμενα αγαθά. Μελέτες συχνά δείχνουν ότι το καθαρό αποτέλεσμα των δασμών στην απασχόληση είναι είτε αρνητικό είτε αμελητέο.


Παρά τη δελεαστική τους απλότητα ως πολιτική λύση, οι δασμοί αποτελούν ένα αμβλύ και συχνά αυτοκαταστροφικό οικονομικό εργαλείο. Η ιστορική εμπειρία και η οικονομική ανάλυση συγκλίνουν στο ότι σπάνια επιτυγχάνουν βιώσιμη οικονομική ευημερία. Αντίθετα, τείνουν να αυξάνουν το κόστος ζωής, να προκαλούν εμπορικές διαμάχες, να καταπνίγουν την καινοτομία και να βλάπτουν περισσότερους κλάδους από όσους υποτίθεται ότι προστατεύουν. Η αναζήτηση λύσεων για την ενίσχυση της εγχώριας οικονομίας θα πρέπει να εστιάζει σε πολιτικές που προάγουν την ανταγωνιστικότητα, την καινοτομία και την προσαρμοστικότητα, αντί να υψώνουν τείχη που μακροπρόθεσμα αποδεικνύονται επιζήμια για όλους.


Πέμπτη 3 Απριλίου 2025

Κάθε χρόνο στα σχολεία η κατάσταση χειροτερεύει όσον αφορά τα όρια των παιδιών


Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)



Για καλύτερη θέαση, μπορείτε να γυρίσετε το κινητό οριζόντια. 


Μια ανησυχητική διαπίστωση που ακούγεται όλο και πιο συχνά από εκπαιδευτικούς, γονείς, ακόμα και από τους ίδιους τους μαθητές, είναι η φθίνουσα τάση σεβασμού των ορίων στα σχολεία. Φαίνεται πως κάθε νέα σχολική χρονιά φέρνει μαζί της μια αίσθηση ότι τα παιδιά δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν και να τηρήσουν τους κανόνες, να σεβαστούν την εξουσία των δασκάλων και να επιδείξουν ενσυναίσθηση προς τους συμμαθητές τους.

Πολλά είναι τα πιθανά αίτια αυτής της φαινομενικής επιδείνωσης. Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και η ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε πληθώρα πληροφοριών και εικόνων μπορεί να διαβρώσει την ικανότητα των παιδιών να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, το αποδεκτό από το μη αποδεκτό. Η έλλειψη άμεσης, προσωπικής επαφής και η υπερβολική εξάρτηση από ψηφιακές πλατφόρμες μπορεί να οδηγήσει σε αμβλυμένες κοινωνικές δεξιότητες και μειωμένη ικανότητα κατανόησης των συναισθημάτων των άλλων.

Επιπλέον, οι σύγχρονες κοινωνικές δομές και οι πιέσεις που ασκούνται στις οικογένειες μπορεί να συμβάλλουν σε αυτό το φαινόμενο. Γονείς που εργάζονται πολλές ώρες, λιγότερος χρόνος για ποιοτική επικοινωνία με τα παιδιά τους και μια γενικότερη τάση για πιο «επιτρεπτική» ανατροφή, χωρίς σαφή όρια και συνέπειες, μπορεί να οδηγήσει σε παιδιά που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στους κανόνες του σχολείου.

Οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης είναι πολλαπλές και ανησυχητικές. Από την απλή ανυπακοή και τις διακοπές στην τάξη, μέχρι πιο σοβαρά περιστατικά όπως ο εκφοβισμός και η έλλειψη σεβασμού προς τους δασκάλους, η απουσία σαφών ορίων δημιουργεί ένα χαοτικό και μη παραγωγικό περιβάλλον μάθησης για όλους. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αντιμετωπίσουν όλο και πιο απαιτητικές συμπεριφορές, ενώ οι μαθητές που επιθυμούν να μάθουν εμποδίζονται από την αταξία και την έλλειψη σεβασμού.

Δεν υπάρχει μια εύκολη λύση σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα. Απαιτείται μια συντονισμένη προσπάθεια από όλους τους εμπλεκόμενους: οικογένεια, σχολείο και κοινωνία. Οι γονείς θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους ως προς την θέσπιση σαφών ορίων και την επιβολή συνεπειών, ενώ το σχολείο θα πρέπει να ενισχύσει τα προγράμματα κοινωνικής και συναισθηματικής μάθησης, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και του αλληλοσεβασμού.

Ίσως είναι καιρός να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να αναγνωρίσουμε ότι η δημιουργία ενός υγιούς και ασφαλούς σχολικού περιβάλλοντος, όπου τα παιδιά μπορούν να ευδοκιμήσουν ακαδημαϊκά και κοινωνικά, περνάει απαραίτητα μέσα από την καλλιέργεια του σεβασμού των ορίων. Αν δεν δράσουμε άμεσα, η διαπίστωση ότι «κάθε χρόνο η κατάσταση χειροτερεύει» θα συνεχίσει να αντηχεί, υπονομεύοντας το μέλλον των παιδιών μας και της κοινωνίας μας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις