Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)
Στην εποχή μας, την εποχή των social media και της φαινομενικής «συνδεσιμότητας», ο αριθμός των «φίλων» ή των «ακολούθων» μοιάζει για πολλούς να είναι ένα είδος ψηφιακού παράσημου. Μετράμε τις επαφές μας, εντυπωσιαζόμαστε από τους μεγάλους αριθμούς και, κάπου εκεί ανάμεσα στα likes και τα shares, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε την αληθινή ουσία της φιλίας. Όμως, καθώς τα χρόνια περνούν και οι εμπειρίες συσσωρεύονται, καταλήγω όλο και πιο σταθερά στο συμπέρασμα που συνοψίζει ο τίτλος αυτού του άρθρου: είναι απείρως καλύτερο να έχεις λίγους φίλους, αλλά αληθινούς και δοκιμασμένους, παρά έναν ατέλειωτο κατάλογο ονομάτων που ελάχιστα γνωρίζεις.
Τι σημαίνει, όμως, «καλός φίλος»; Για μένα, καλός φίλος είναι εκείνος ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα σου όχι μόνο στις χαρές και τις επιτυχίες, αλλά κυρίως στις δυσκολίες και τις αποτυχίες. Είναι αυτός που θα χαρεί με την πρόοδό σου χωρίς ίχνος φθόνου, που θα σε ακούσει με ειλικρινές ενδιαφέρον όταν τον χρειάζεσαι, που θα σου πει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, γιατί νοιάζεται για σένα. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς μάσκες και προσποιήσεις, και να νιώθεις απόλυτα αποδεκτός. Μια τέτοια σχέση δεν χτίζεται επιφανειακά. Απαιτεί χρόνο, αμοιβαία εμπιστοσύνη, κατανόηση και μια βαθιά, ψυχική σύνδεση.
Από την άλλη πλευρά, οι «πολλοί φίλοι» που δεν γνωρίζουμε πραγματικά είναι συχνά απλώς γνωριμίες, επιφανειακές επαφές που μπορεί να προσφέρουν μια πρόσκαιρη αίσθηση δημοφιλίας, αλλά σπάνια μπορούν να προσφέρουν την ουσιαστική στήριξη και την αίσθηση του ανήκειν που παρέχει η αληθινή φιλία. Πόσες φορές έχουμε δει ανθρώπους περιτριγυρισμένους από πλήθος, αλλά στην πραγματικότητα να νιώθουν απελπιστικά μόνοι; Η ποιότητα της σύνδεσης είναι αυτή που μετράει, όχι η ποσότητα των επαφών. Το να επενδύεις ψυχική ενέργεια και χρόνο σε δεκάδες επιφανειακές σχέσεις είναι σαν να προσπαθείς να γεμίσεις ένα ποτήρι με σταγόνες – μπορεί να φαίνεται γεμάτο από μακριά, αλλά στην πραγματικότητα είναι κενό ουσίας.
Η εμπειρία μου με έχει διδάξει ότι οι λίγοι και καλοί φίλοι είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Είναι το ασφαλές σου λιμάνι στις φουρτούνες της ζωής, οι άνθρωποι που θα σου δώσουν δύναμη όταν νιώθεις αδύναμος, που θα γιορτάσουν μαζί σου σαν να ήταν δική τους η επιτυχία. Με αυτούς τους λίγους, χτίζεις αναμνήσεις που αντέχουν στον χρόνο, μοιράζεσαι όνειρα και φόβους, και ξέρεις ότι, ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα είσαι μόνος. Αυτή η βαθιά αίσθηση ασφάλειας και συντροφικότητας δεν μπορεί να αναπληρωθεί από κανέναν αριθμό επιφανειακών γνωριμιών.
Στην ελληνική κουλτούρα, η έννοια της «παρέας», της στενής ομάδας φίλων που μοιράζονται τα πάντα, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Και συνήθως, αυτή η αληθινή παρέα δεν είναι πολυπληθής. Είναι ένας μικρός, συμπαγής κύκλος ανθρώπων που έχουν χτίσει μεταξύ τους δεσμούς εμπιστοσύνης και αγάπης.
Ας μην παρασυρόμαστε, λοιπόν, από την ψευδαίσθηση των αριθμών. Ας επιλέξουμε συνειδητά να επενδύσουμε σε εκείνες τις λίγες, πολύτιμες ψυχές που μας καταλαβαίνουν, μας στηρίζουν και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν είναι το πόσους «φίλους» έχεις που μετράει, αλλά το πόσοι από αυτούς είναι πραγματικά εκεί για σένα. Και πιστέψτε με, οι λίγοι και καλοί αξίζουν χίλιους επιφανειακούς γνωστούς.
